Анатолій Балуценка
4215 АСЕННI СУМ
Гнеўны вецер, хмурыя
аблокi,
На душы ад iх асеннi сум,
Далягляд наблiзiўся далёкi,
Дождж накiнуў на яго вэлюм.
Хоць яшчэ лiстота залатая,
Ды дзiвосны, непаўторны цуд
Вецер з дрэў бязлiтасна зрывае,
Золата кладзецца ў чорны бруд.
20.09.2000
4233 АСЕННI
IНЕЙ
Мiнуў час летнi, сэрцу дарагi,
Надоўга ўжо цяпло зямлю пакiне,
Хоць верасень, ды на траве снягi,
Пафарбаваў яе у срэбра iней.
Заўсёды вельмi хочацца цяпла,
Але яго не схопiш у далонi,
Калi пара халодная прыйшла,
I восень iней кінула на
скронi.
25.09.2000
4245 ЖУРБА
Туманы на лугi вэлюм паклалi,
Не бачна хмызнякоў анi травы,
На рэчцы вецер падымае хвалi,
Курлычаць ў шэрым небе журавы.
Не будзе больш ад сонейка пяшчоты,
I рэчка не палашчыцца вадой,
Хоць лета i вяртаецца заўсёды,
Ды сэрца напаўняецца журбой.
27.09.2000
4249 КАБ
СПАДАБАЦЦА
Лiст зялёны, пасля залаты
Выглядае нябачаным цудам,
А як ссохне, то будзе руды,
Непатрэбным становiцца брудам.
Прыгажэйшай не зробяць гады,
Як за дрэва бясконца трымацца,
Адрывацца патрэбна заўжды,
Каб камусьцi яшчэ спадабацца.
27.09.2000
4251 СЕЗОНЫ I ДУША
Пачуццi вызначаюцца сезонам,
Цi смутак, або ўзнёсласць на душы,
То радуюсь вясной бялюткiм кронам,
А то сумую ў восеньскай цiшы.
Цi летам зажуруся ад спякоты,
То здзiвiць снежнай казкаю зiма,
То сэрца замiрае ад пяшчоты,
То ад маркоты схованкi няма.
28.09.2000
4262
НАВАЛЬНIЦА
Цудоўнае, прыемнае iмгненне,
Дождж, як з вядра, пралiўся шчодра ўраз,
Прынесла навальнiца аблягчэнне,
Бо спёка дапякала доўгi час.
Узiмку сцюжай мучылi марозы,
А восенню – калючая iмжа,
Ды вырвалiсь на волю мае слёзы,
I ад тугi ачысцiлась душа.
1.10.2000
4292 АТРУТА
З чырвонай шапкай вельмi яркi мухамор
Казаў баравiку-суседу ў вочы:
«Ты непрыгожы, – прагучала,
як дакор,–
Падняць цябе не знойдзецца ахвочы».
Ды ад чароўнай, нават п'янлiвай, красы
Здарыцца могуць цяжкiя пакуты,
Здаецца, будзе смак лепш травеньскай расы:
Як ў мухаморы, шмат ў красе атруты.
8.10.2000
4296
КРОПЕЛЬКА ЦЯПЛА
Змярзаюць моцна рукi, вушы,
ногi,
I холад выклікае шмат турбот,
Але ў душы зусім няма трывогi,
Бяда, калi яе зацягне лёд.
Ад холаду ў душы растуць таросы,
Сапраўдная зiма ў яе прыйшла,
Каб змерзнуць цалкам не
было пагрозы,
Ёй трэба даць хоць кропельку цяпла.
9.10.2000
4311 ЗАЛАТАЯ
ДУША
Як масла, вельмi тлустая зямля
Пясчанай выспе з пыхай гаварыла:
«Ўсiх даражэй на свеце буду я»,
Ды ў выспе была залатая жыла.
Здавалась, бедны жоўценькi пясок,
I чалавек здаецца нiштаваты,
Як звонку назiраць за iм здалёк,
Ды залатой душою ён багаты.
14.10.2000
4333 ДАБРЫНЯ
Была добрай восень залатая,
Шчодра разаслала кiлiмы,
Час свой календар перагартае,
Толькi крок застаўся да зiмы.
Хутка прыйдзе белая красуня,
Але дабрынi ў яе няма,
Восень ад сябе далей адсуне,
Быць няздатна добраю зiма.
16.10.2000
4344 СЯЧЭ
СЯКЕРА
Прайшлась сякера па бярозе,
I сок пабег, як быццам кроў,
Дапамагчы нiхто не ў змозе,
Сячэ сякера зноў i зноў.
Сячэ сякера, нiшчыць зброя.
Невiнаватых ў чым вiна?
Ды гiнуць нiзашто за тое,
Што трэба некаму вайна.
19.10.2000
4345 ЦУДОЎНЫ
СМАК
Характар у красунi жорсткi,
Любiлi iх ва ўсе часы,
У ружы ссыпалiсь пялёсткi,
Знiк водар, i няма красы.
Благiя кветкi у малiны,
Да iх адносяцца нiяк,
Ды ягад пахкiя рубiны
Шануюць за цудоўны смак.
19.10.2000
4349 ДАБРАТА
Ў пустыню хмара надышла здалёк,
Маленькая, як белыя аблокi,
Пападалi дажджынкi на пясок,
Якi палае ад нязноснай спёкi.
Але дажджынкi парай сталi ўраз,
Хвалiлiсь дабратою, тым не меней,
Калi дабро рабiць прыходзiць час,
Яго даваць патрэбна поўнай жменяй.
19.10.2000
4373 ГОРКI
СЛЕД
Праз час з усiм прыходзiць развiтанне,
Так збудаваны нетрывалы
свет,
Сыдуць ў нябыт сяброўства i каханне,
I часам нават не пакiнуць след.
Згарае знiчка i згасае зорка,
Не шкода мяса, засталася б косць,
Ды на душы ад смутку вельмi горка,
Што, нiбы знiчка, згасла маладосць.
23.10.2000
4374 РЫСЫ
НЯБАЧНАГА
Не бачна думка, нiбы электрон,
Яна быць можа цяжкай, нават вогкай,
Малой, або вялiкай, быццам слон,
Цi, як пушынка, радаснай i лёгкай.
Не бачны i пачуццi у душы,
Але яны падчас магутней сталi,
Як люстраная гладзь вады ў цiшы,
Цi грозна уздымаюцца, як хвалi.
24.10.2000
4380 ЧОРНАЯ
ВОСЕНЬ
Была ласкавай, ўзнёслаю прырода,
Цяпер у вокны з роспаччу гляджу,
Малюнак недарэчны антыпода
Кранае сумам сэрца i душу.
Днi восенi не здатны даць натхненне,
Як пачарнее залаты кiлiм,
Чакаецца цудоўнае iмгненне,
Як нацярушыць снег абрус над iм.
24.10.2000
4395 ГАРАДСКI
АРТЫСТ
Абрыдла вераб'ём быць вераб'ю,
Ён, нiбы салавей, малы i шэры,
I вырашыў: «I я не горш спяю»,
Сабралiсь слухаць на палянцы зверы.
Афiшы напiсалi: ёсць краса
У голасе артыста гарадскога,
Ды да хвалька падкралася лiса,
Бо лес не горад, там свая размова.
27.10.2000
4396 ЗАЎСЁДЫ
СУМНА
З пупышкi нарадзiўся лiст зялёны,
Прыйшла вясна, i стаў прыгожым клён,
Ды восенню пажоўкла лiсце
кроны,
I на зямлю апаў, нарэшце, ён.
Лiст ў роспачы i адчувае стому,
Бо ветрык закружыў яго ураз,
Заўсёды сумна, як выводзiць з дому
Няўмольны, не заўжды ласкавы, час.
28.10.2000
4398 СВОЙ
МАЛАДНЯК
Здараецца ў двух соснах заблукаць,
Калi iх выгляд настрою дасць шкоду,
Бо хочацца бор стромкi адшукаць,
Узнёсласць каб здабыць i асалоду.
Псуюць крывыя сосны настрой мой,
I ў сэрцы аддаюцца цяжкiм горам,
Лепш высаджу свой маладняк вясной,
I сосны стануць з часам дзiўным борам.
28.10.2000
4437 ЖЫЦЦЁВЫ
СОК
Бяроза горка плакала ад ран,
Знявечыў цяжка ствол сякерай збоку
Бязлiтасны i жудасны тыран,
Каб назбiраць бярозавага соку.
I робiцца амаль заўсёды грэх,
Стварае моцны жорсткiя
умовы,
Не для патрэбы – толькi для
уцех
П'е з слабага апошнi сок жыццёвы.
2.11.2000
4447
СТАРОНКI ЖЫЦЦЯ
Рабiн асеннiх яркiя рубiны
Заззялi у аправе залатой,
Красой натхненне выклiкаць павiнны,
Ды адчуваю ў сэрцы неспакой.
Бо страцяць яркi колер ягад гронкi,
I золата пападае у бруд,
Гартае хутка час жыцця старонкi,
Ў нябыт збягае прыгажосцi цуд.
4.11.2000
4449 ЧАС
ЮНАЦТВА
Пападала чырвоная лiстота,
Застаўся голым кучаравы клён,
Гняце яго трывога i маркота,
Вясну сваю успамiнае ён.
Заўсёды настрой восенню паганы.
А быў якi узнёслы па вясне!
Юнацтва час цудоўны i жаданы
Цяпер пабачыць можна толькi ў сне.
4.11.2000
4476 ТАНЕЙ
КАЛЕНДАР
Плакалi бярозкi залатыя,
Што лiстоты ўжо на iх няма,
Вецер, нiбы воўк, бясконца вые,
Цiха наблiжаецца зiма.
Стаў нiжэйшым небасхiл высокi,
Зацягнуўся ён вэлюмам хмар,
Пахавалiсь срэбныя аблокi,
Ўсё таней на сценцы календар.
7.11.2000
4488 ЛIСТ I КВЕТКА
Лiст думаў: «Я прыгожы i зялёны,
На мне па ранках чыстая раса,
I я раней у кветку быў ўлюбёны,
Ды згасла за тры днi яе краса».
Не слала кветка на яго праклёны,
Хоць чула плёткi i ганебны свiст,
Вялiкi вырас яблык i чырвоны,
Пашкадаваў, ды вельмi позна, лiст
9.11.2000
4495 РАННЯЯ
ЗIМА
Лiстапад, а лiсця ўжо няма,
Восень ставiць свой апошнi клiчнiк,
На парозе белая зiма,
Паскiдаў з крон золата кастрычнiк.
Рана на душу ляглi снягi,
Як пялёсткi вiшнi i чарэшнi,
Сэрца у знямозе ад тугi,
Белы пух няхай бы лёг у снежнi.
10.11.2000
4504 ЗАЛЕЖЫЦЬ АД ПРЫРОДЫ
Ў зямлi заўсёды корпаецца крот,
Таму сляпы, хаця i мае вочы,
Высокi буслу па душы палёт,
Ён пад аблокi узлятаць ахвочы.
Не кожны можа выбраць долю
сам,
Яна змяняцца здатна ад нагоды,
Што думаць галаве, рабiць рукам,
Залежыць не ад нас, а ад прыроды.
11.11.2000
4546 ХАЛОДНЫ
СНЕГ
Квiтнеючы мне да спадобы сад,
Як тоне у яго снягах абутак,
Але, калi пачнецца лiстапад,
Ў душы ён выклiкае горкi смутак.
Даўно вясновай радасцi няма,
Асенні сад трымаўся, нібы годны,
Наперадзе суровая зiма,
Снег белы, як з пялёстак, ды халодны.
14.11.2000
4556 НАВIЗНА
Бясконца клiчуць новыя дарогi,
Бо вабiць незнаёмы, iншы рух,
Хутчэй бягуць па дзіўных сцежках ногi,
I захапляе ад пачуццяў дух.
Аднолькавы амаль пейзаж зiмовы,
Таму бясконца любая
вясна,
Бо наваколле зменiць да асновы,
Цудоўны ўздым даруе навiзна.
15.11.2000
4557 ДЗIЎНЫ
СВЕТ
Белая галубка у блакiце,
Баравiк дзябёлы у кашы,
Сiняя валошка ў спелым жыце –
Ўсё дае натхненне для душы.
Я заўжды любуюсь дзiўным светам,
I таму складаць свой верш магу,
Радасць адчуваю звонкiм летам,
А пасля асеннюю тугу.
15.11.2000
4564 БЯЛЮТКIЯ АБРУСЫ
Ляглi снягi, закрылi гразь i ямы,
Бялюткае накiнулi крыло,
I восеньскай зусiм не бачна драмы,
Як быццам лiстападу не было.
Бо ад вяснова-восеньскай спакусы,
Надзейна здатны баранiць снягi,
Як дзiўныя бялюткiя абрусы
I вады захаваюць, i грахi.
15.11.2000
4565 УЛАСНАЕ
ГНЯЗДО
Знаходзiць бусел для сябе каханку,
Абое адпраўляюцца ў палёт,
Будуюць разам для жыцця буслянку,
Каб працягнуць далей буслiны род.
А у людзей ёсць рознае каханне,
Чакае або радасць, цi бяда,
Бо марнае на шчасце спадзяванне,
Як не збудуюць ўласнага гнязда.
15.11.2000
4569 ЗАЛАТАЯ
ВЕЛIЧ
Зямлю ноч хутка коўдрай накрывала,
Сляды былi нябачнымi ў расе,
Нарэшце, зорка першая заззяла,
А потым загарэлiсь разам ўсе.
I золата рассыпалась на неба,
Для велiчы яго няма цаны,
Ў душы жыве надзея i патрэба,
Што мы iснуем ў свеце не адны.
15.11.2000
4572 ЗАЛАТОЕ
ЗЕРНЕ
Капаўся певень ў кучы гною,
Бо круп не далi ўсё адно,
Знайшоў ён зерне залатое,
Заззяла, як брыльянт, яно.
Калi сярод людскога мора,
Заззяе нехта залаты,
То якар трэба кiнуць скора,
Каб не расстацца назаўжды.
16.11.2000
4586 ЧОРНЫ
ЛЁС
У лёс шчаслiвы была вера,
Iшла чароўная вясна,
Кару паранiла сякера:
Смалой заплакала сасна.
I сокам плакалi бярозы,
Як здраду горкую прынёс,
Замест надзеi – толькi
слёзы,
Вясной чароўнай чорны лёс.
17.11.2000
4606 ЗАЛАТАЯ
ЗОРКА
Сукi крывыя мела крона,
Ды лiст ў вясновай ззяў красе,
Упала восенню заслона,
I сталi бачны вады ўсе.
Ад тушы, пудры i памады
Здавалась зоркай залатой,
Ды выйшлi на паверхню вады,
Як дождж палiў красу вадой.
21.11.2000
4609 ЗАЛЕЖНА АД СIЛЫ
Гучала музыка без слоў,
Як ветрык шалясцеў лiстотай,
Прайшла пяшчотная любоў,
Змянiлась болем i турботай.
Падняўся моцны ураган,
Сарвала лiст i лiўнем змыла.
Каханак вецер цi тыран?
Залежна, ў iм якая сiла.
21.11.2000
4612 ШЧОДРАЯ
РУКА
Iней кiнуў серабро на вецце,
I бярозка стала белай сапраўды,
Вельмі вабна жыць на белым свеце,
Пра цябе калi турбуюцца заўжды.
Пачалась працяглая завея,
Надта шчодра срэбра сыпала з рукi,
Хаця белы пух цудоўна грэе,
Снег без жалю са ствала сарваў сукi.
22.11.2000
4619 ПЕРШАЕ СПАТКАННЕ
Абрус белы кiнуў снег на гонi,
Нiбы яблынь цвет, пакрыў зямлю,
Першыя сняжынкi на далонi,
Быццам цуд, я з радасцю лаўлю.
Першае прыемнае спатканне,
Менш душу хвалюе раз другi,
Калi гэта палкае каханне
Цi, як лёд халодныя, снягi.
23.11.2000
4622 БЫЛАЯ КРАСА
I ружы цвет калiсьцi звяне,
Хоць чараваў раней сабой,
Нiхто з узнёсласцю не гляне,
Бо сэрца поўнiцца журбой.
Красы былой бясконца шкода,
Ды час бязрадасны прыйшоў,
Прапаў яе духмяны водар,
Пялёсткi сыплюцца на дол...
23.11.2000
4625 ПРАГА
КАХАННЯ
Сонейка вады папiць хацела,
Апусцiла ў мора дыска край,
Хвалi захапiлi яго цела,
Нават i не крыкнула: «Бывай!»
Калi клiча палкае жаданне,
Прага не дае зусiм заснуць,
Як напiцца, палкае каханне
Можа ў моры цалкам патануць.
24.11.2000
4638 ГАЛIНАЧКI
КАХАННЯ
Было галiнак ў лесе дастаткова,
Зiмою яны пойдуць пад снягi,
Ды можна, каб мароз не пёк сурова,
Касцёр раскласцi, а пасля другi.
Зiма, мароз i ветру завыванне,
Бо скронi пабялелi да пары,
Ды лепш сабраць галiначкi кахання
I распалiць спякотныя кастры.
25.11.2000
4671 СТАРАЯ
IСЦIНА
Калi тупымi стануць iклы,
Драпежнiк хутка зменiць стан,
Да перамог выдатных звыклы,
Вовк стане сцiплым, як баран.
Гады знiшчаюць моц былую,
Знiкае лепшая з украс,
Лепш ведаць iсцiну старую,
Што iклы выпадуць праз час.
30.11.2000
4687 ПАЛАЦЬ ЦI НЕ?
Гараць ў кастры з раз'юшанасцю дровы,
Даюць другiм цяпла шмат i святла,
Але ствараюць для сябе умовы,
Што полымя з'ядае iх да тла.
Калi сырое стрэнецца палена,
Палаць яму захочацца наўрад,
Але ляжыць на вогнiшчы нязменна,
Хоць вочы дым пячэ i чмурыць чад.
2.12.2000
4694
АДЧУВАННЕ МОЦЫ
Як вецер мае надта мала сiлы,
Ласкавы ён, пяшчотны, дарагi,
Спявае вельмi сумныя матывы,
Як стане у яго напор другi.
Як моц сваю уласную адчуе,
Ўсё жорстка разбурае на шляху,
I аб сваiм вар'яцтве не шкадуе,
Ды выклiкае жудасць i тугу.
2.12.2000
4724 ВЫБАР
Камусьцi лепш заўжды крынiца,
Каму – вадаправодны кран,
Камусьцi толькi воля снiцца,
Каму заўжды мiлей тыран.
Сам кожны выбiрае долю:
Цi птушкi радасны палёт,
Як крылы адчуваюць волю,
Ды сутарэнне выбраў крот.
6.12.2000
4732 АСЕННЯЯ
ТУГА
Змянiлась зелянiна жаўцiзной,
Ўгары спяваў тут жаваранак звонкi,
Знайшла трава на лузе супакой,
Дзiвосна ў мураве цвiлi рамонкi.
Ды луг адчуў асеннюю тугу,
Прайшла пара цудоўнай прыгажосцi,
I я у марах аднавiць магу
Чароўны час мiнулай маладосцi.
7.12.2000
4737 ШЧАСЦЕ
РУЧАЯ
Спяваў з узнёсласцю ручай,
На дне каменьчыкi звiнелi,
Але к яму прыйшоў адчай,
Бо воды моцна абмялелi.
Знямог у цяжкай барацьбе,
I слова даў ручай рамонку,
Паваражыў, сказаў: «Табе
Дажджом даецца шчасце звонку».
7.12.2000
4738 ПАТОК
ПЛЁТКI
Пранесся лiвень, i паток
Зрабiў далiну берагамi,
I бераг адступiў на крок,
Каб знемагаць ў душэўнай драме.
Прабегла плётка, нiбы змей,
Паток яе панесся дужы,
Няхай вада збяжыць хутчэй,
Спакой сабе знайшлi каб душы.
7.12.2000
4741 ВОСЕНЬ I ДУША
Ўспамiнаю мiнулае лета,
Яго ласку, цяпло, дабрыню,
Душа iмi была абагрэта
I пазнала палёт ўвышыню.
Ды цяпер восень баль свой спраўляе,
Спакваля час узнёслы прайшоў,
Ад тугi душа крылы складае,
Апускаецца хутка на дол.
9.12.2000
4746 АСЕННЯЯ
ЛЮБОЎ
Дзiўных кветак яблынь вельмi шкода,
Адцвiлi бялюткiя, як
дым,
Але так задумала прырода:
Кветкi родзяць восенню плады.
Бо ад кветак пройдзе асалода,
Вабiць водар i краса пладоў,
Ды не ўсiм здараецца нагода
Зведаць iх асеннюю любоў.
9.12.2000
4749 АСЕННIЯ МАТЫВЫ
Гнiе iржышча, дзе квiтнелi нiвы,
Счарнелi залатыя дываны,
Тужлiвыя асеннiя матывы,
I сум душы перадаюць яны.
Быў небасхiл блакiтны i высокi,
Абсяг стаў шэрым ад бясконцых хмар,
У марах толькi белыя аблокi,
Вясны чароўнай залацiсты твар.
10.12.2000
4760 СВАЕ
КОЛЕРЫ
Снег заносiць ўзiмку журавiны,
Белы, як абрус, вакол прасцяг,
Толькi ззяюць зыркiя калiны,
Быццам бел-чырвона-белы сцяг.
Колеры цудоўныя прырода,
Як узор адметнасцi, дае,
I таму у кожнага народа
Сцягi маюць колеры свае.
16.12.2000
4763 БЕЗ НАДЗЕI
Сумуе лес, i луг, i поле
Няма як сонца доўгi час,
Бо адцураецца патоля,
Калi прамень надзеi згас.
Няхай, хоць зрэдку, ззяе сонца,
Было жыццё каб саладзей,
Бо вельмi цяжка, як бясконца
Трымае доля без надзей.
16.12.2000
4765 РАКА
НАПАСЦЯЎ
Вецер лiсцяў зрывае абрыўкi,
Дожджык сее абрыдлай мукой,
Вельмi сумна, як робiш памылкi,
На бяду, сваёй ўласнай рукой.
Замест цiхага, сцiплага шчасця
Нарабiла маркоты рука,
Дапякаюць бясконца напасцi,
I бяжыць iх плынь, быццам рака.
16.12.2000
4778 ЗIМОВЫ
СПАКОЙ
Палi, балоты i лугi
Глядзяцца горка i тужлiва,
Абрус накiнулi снягi,
I адразнiць iх немажлiва.
Зусiм iнакш было вясной,
Ў час кветак i зялёнай рунi,
Натхненне замянiў спакой:
Зiмой ўсе роўныя красунi.
19.12.2000
4786
РЭАЛЬНАСЦI ЖЫЦЦЯ
Пакутаваў малы дубок ад спёкi,
Бо сонца кожны дзень пякло няспынна,
Але не зведаў сушы дуб высокi,
Была зялёнай кожная галiна.
Заўжды не вельмi лёгка маладому,
Жыццёвая паэзiя ў знямозе,
Ён першы ад нягод адчуе стому,
Рэальнасцi iснуюць толькi ў прозе.
21.12.2000
4794 СТАДНЫ
IНСТЫНКТ
Белыя аблокi, як анёлы,
Радавацца можна iх красе,
Ды iх выгляд грозны i суровы,
Як яны збяруцца разам ўсе.
Чорнымi адразу стануць хмары,
Настрой сапсуюць зусiм, на жаль,
Стадны iм iнстынкт знявечыць твары:
У натоўпу жорсткая мараль.
24.12.2000
4804
СЦЯЖЫНКI
Лёс складаўся без замiнкi,
Ўсё канчаецца ў жыццi,
Снегам замяло сцяжынкi,
Не праехаць, не прайсцi.
Шчасце – нiбы павуцiнкi,
А няшчасце – як канат,
Ляцяць буйныя сняжынкi.
Мо лепш рухацца назад?
25.12.2000
4830 ЛЯКАРСТВА
АД ПАКУТЫ
Зiмовы лес у белых шапках снегу,
Ад роспачы былой слядоў няма,
Бо прыгажосць дае душы уцеху,
Калi у ёй суровая зiма.
Бо прыгажосць – лякарства ад пакуты,
Хоць снег ахутаў коўдраю зямлю,
Зiмовы лес з душы здымае путы,
Я сосны ў шапках снегавых люблю.
30.12.2000
4840 ДОЖДЖ КАХАННЯ
Схiлiла кветка галаву да долу,
Бо надышоў спякотны цяжкi час,
Пра шчасце, нават, не вядзе размову,
I настрой, як прамень за хмарай, згас.
Каб горда галаву падняць да неба,
I радаснай усмешкай расцвiтаць,
Дажджу кахання пралiўнога трэба,
Бо кветкi нарадзiлiсь, каб кахаць.
31.12.2000
4859 ВЯТРЫ
Вятры бяскоца розныя, як людзi,
Вясной у iх чуваць гаёвы шум,
Улетку хвалi плёскаюцца ў грудзi,
Увосень ў іх гучыць
няўмольны сум.
Наводзяць жах ў душы вятры зiмою,
Яны трывожна выюць, як ваўкi,
I сэрца напаўняецца тугою,
Лепш гаю шум i плёскат хваль ракi.
3.01.2001
4860 ЗАМIНКА
Сонца лье праменi на зямлю,
Ды цяплом папесцiць не заўсёды
Лес, лугi i кволую раллю,
Прычыняюць хмары перашкоды.
I кахання дзiўнае цяпло
Не заўжды ў другое сэрца льецца,
Хоць яно, як сонейка, ўзышло,
Ды заўжды замiнка падкрадзецца.
3.01.2001
4865 ЗАЛАТАЯ
ЦАНА
Мне песнi калоссi спявалi,
Бо час залаты іх прыйшоў,
I беглi вясёлыя хвалi
Ад свежых гуллiвых вятроў.
Надзейны спакой адчувалi,
Бо ў iх – залатая цана,
Ды жвава сярпы падразалi,
Засталася пожня адна.
4.01.2001
4890 ЧАРОЎНЫЯ
ПЛАДЫ
Слiва нечакана зацвiла,
Ды зрабiла небяспечны крок:
Ветру пагуляць з сабой дала,
I папаў на песцiкi пылок.
I пялёсткi ссыпалiся ўраз,
Надышоў суровы час бяды,
Але спакваля ў асеннi час
Вабiлi чароўныя плады.
8.01.2001
4895 СРЭБНАЯ
СЛЯЗА
Заплакаў ранак срэбнаю слязой,
Бо шкадаваў асуджаныя травы,
Бо лёс прайшоў няўмольнаю касой,
Чакаць цяпер прыходзiцца атавы.
Заззяла каб дзiвосная краса,
Каб мець заўсёды радасную згоду,
Не падала каб срэбная сляза,
Не слёзы лепей пiць, а асалоду.
9.01.2001
4971 ЗАЛАТОЕ
ЗЕРНЕ
Папала зерне ў прыдарожны пыл,
Умоў такiх не ведала нiколi,
Бо пры дарозе ўсё на свой капыл,
Зусiм iначай, чым у любым полi.
Як пыл, праходзяць шэрыя гады,
Ды лёс былое ўжо назад не верне,
Бо не саспее колас залаты,
Ў дарозе топчуць залатое зерне.
20.01.2001
5017 ВЕЛIЧ
КРАСЫ
Хутка вяне краса, як на сонцы пракос,
Ды затое духмянае сена,
У красы вельмi шпаркi i зменлiвы лёс,
А ў душы яе велiч нязменна.
28.01.2001
5022 КАНЕЦ ШЧАСЦЮ
Нiбы сонца, расцвёў па вясне дзьмухавец,
Ды сустрэў нечакана замiнку,
Прыйшоў шчасцю i радасцi хуткi канец:
Праз мурог пратапталi сцяжынку.
30.01.2001
5032 ПЕРАД
БУРАЙ
Зашумела нiва перад бурай,
Кепскiя спаткалiся часы,
Цяжка устаяць перад вiхурай,
Каб не зруйнавалiсь каласы.
31.01.2001
5033 ЦУДОЎНЫ
БЕРАГ
Хвалi бiлi у бераг цудоўны,
Непахiсны ён быў, нiбы сталь,
Ды, нарэшце, стаў гладкi i роўны.
Як красы дзiўнай хвалям не жаль?
31.01.2001
5035
ПРЫГОЖЫЯ БУТОНЫ
Здавалась, што цудоўным будзе лёс,
Прыгожымi былi бутоны дужа,
Ды спёку хутка летнi час
прынёс,
Заўчасна звяла, потым ссохла ружа.
1.02.2001
5070 ПЫШНЫ
МОХ
Падобна на луг, зелянеў пышны мох,
I мяккасць у iм, i пяшчота,
Але ступiць некалькi крокаў не змог:
Уграз па калена ў балота.
6.02.2001
5082
НЕПАХIСНЫЯ ДУБЫ
Бушуюць душэўныя буры,
Няўтульна ад горкай журбы,
Нясуцца бясконца вiхуры,
Стаяць непахiсна дубы.
8.02.2001
5084 ВЫНIК
БАРАЦЬБЫ
Прыходзiць час, пупышкi
разрываюць
Аковы вельмi шчыльнай лупiны,
Упарта сабе волю здабываюць
Ў няшчаднай цяжкай барацьбе яны.
8.02.2001
5156
ВЯСНОВЫЯ СЛЁЗЫ
Заплакалi сокам бярозы,
Струменьчык бяжыць, як рака,
Вясновыя чыстыя слёзы
Iм жорсткая чынiць рука.
21.02.2001
5161 МУХА Ў МЁДЗЕ
Прывабны i жаданы мёд,
Яго спрабуюць пры нагодзе,
Ды ў iм вытокi ўсiх нягод:
Страчае волю муха ў мёдзе.
22.02.2001
5183 ЦЯЖКI
ЎРАДЖАЙ
Схiлiлась калоссе над нiвай,
Не бачны iм больш небакрай,
Iх доля была нешчаслiвай,
Бо цяжкi саспеў ураджай.
25.02.2001
5192
СПАЗНIЛАСЬ
Як ссохла ўсё ад спёкi, дождж пайшоў,
Ды ўжо бяда вялiкая здарылась,
Не здатна ашчаслiвiць i любоў,
Калi яна бяссорамна спазнiлась.
26.02.2001
5196 МЯЖА
Раз або два штогод аралi поле,
Ды добра ўсталявалася мяжа,
Хоць не радзiла ураджай нiколi,
Не мела здзекаў цела i душа.
27.02.2001
5224 ЦУДОЎНЫ
ВЫРАЙ
Пад крыламi бягуць лугi, палi,
Лясоў абсягi, нiбы стужкi, рэкi,
Ляцяць ў цудоўны вырай жураўлi,
Зiму сустрэнуць толькi недарэкi.
3.03.2001
5227
ВЫСОКАГОРНЫ ТУПIК
Вяршыня вабiла чароўнаю красою,
Ды апынуўся надта вострым пiк,
Адсутнасць месца не дае цяпер спакою:
Высокагорны трапiўся тупiк.
4.03.2001
5288 ЧОРНАЯ ПАДЗЯКА
Плады, як цуд, налiлiся на грушы,
Вялiкi сук зламаў цяжар,
Падзякай чорнай адгукнуцца душы
На добры, бескарысны дар.
14.03.2001
5314 ШЭРАСЦЬ
Шэрае неба, i шэра ў душы
Хутка ад шэрасцi стала,
Бо дакучае заслона iмжы,
Хочацца, сонца каб ззяла.
17.03.2001
5319 СУРОВЫ
ПЛУГ
Дарыў мне водар дзiўны луг,
Рамонкi радавалi ў полi,
Але, як кат, суровы плуг
Прайшоў бязлiтасна па долi.
17.03.2001
5367 АКСАМIТНЫ МОХ
Аксамiтны мох жаданы,
Прыгажэйшы, чым трава,
Выгляд у яго падманны,
Бо пад iм заўжды дрыгва.
26.03.2001
5376 ВЯСНА МАЎЧЫЦЬ
Вясна заўсёды песнi пела,
Журчалi ручаi вакол,
Ад капяжу ў вушах звiнела,
Цяпер маўчыць: няма снягоў.
27.03.2001
5394 РЭДКI
ВЫПАДАК
Збiрала палявыя кветкi
Ў пару благiх душэўных сцюж,
Ды выпадак здарыўся рэдкi:
Спаткаўся куст чырвоных руж.
30.03.2001
5438 ШЭРЫ
КАМЕНЬ
Казаў ўсiм яблык, што занадта непрыгожы
Той шэры камень, што пад яблыняй ляжаў,
Але галiнку незнарок крануў прахожы,
Разбiўся яблык, бо моц каменю пазнаў.
4.04.2001
5452 ЖАДАНЫ
Упалi росы на лугi,
Параспаўзалiся туманы,
I хмар вялiкiх ланцугi
Схавалi сонца дыск жаданы.
5.04.2001
5469 НОЧ
ДУШЫ
Ноч душы – як непагадзь ў прыродзе,
Калi сум прыходзiць ад iмжы,
Але хутка сонейка на ўсходзе
Дасць спакой i радасць для душы.
7.04.2001
5477 АСЕННI
НЕСПАКОЙ
Асеннiя туманы над ракой,
I лiсце залатое пад нагамi,
Гняце душу няшчадна неспакой,
Iдзе зiма са сцюжай i снягамi.
8.04.2001
5486
КРАСАВIЦКАЯ СЦЮЖА
Ў душы сцюжа, i сняжынкi
Запарушылi мой лёс,
Бо разбеглiся сцяжынкi
Мiж красавiцкiх бяроз.
10.04.2001
5489 НЕ БЕРАГЛА
Прыйшла чароўная вясна,
Зямля цяплом яе сагрэта,
Не берагла сябе яна,
Ператварылася у лета.
10.04.2001
5498 СОНЦА
КАХАННЯ
Хоць вясна, а гнятуць халады,
Бо даўно няма сонейка ззяння,
I з душой так бывае заўжды,
Як згасае ў ёй сонца кахання.
11.04.2001
5517
ПАВЕРЫЛА
Паверыла i хутка расцвiла,
Нястрымныя лiлiсь у вiшнi слёзы,
Бо ўраз замест жаданага цяпла
Пачалiся пякучыя марозы.
13.04.2001
5524
ПЯЛЁСТАЧКI КАХАННЯ
Кветкi вельмi хутка адцвiлi,
Скончыўся час ўзнёслы мiлавання,
I ляжаць самотна на зямлi
Любыя пялёстачкi кахання.
14.04.2001
5525 МОРА
ПРЫГАЖОСЦI
Чаму вясной каханне гарачэй,
Шукае позiрк любага кагосьцi?
Бо сонейка ласкавей i ярчэй,
Вакол буяе мора прыгажосцi.
14.04.2001
5586 ВIХУРЫ
У непагадзь сурова лес
шумiць,
I стогне, i згiнаецца ад буры,
Душа, як лес, сумуе i балiць,
Калi па ёй праносяцца вiхуры.
20.04.2001
5613 ВЯСНОВЫ
МАРОЗ
Злуецца часамi вясновы мароз,
Хай трохi яшчэ паблукае,
Не ў змозе чакаць i цвiце абрыкос,
I вiшня вясну сустракае.
24.04.2001
5615 ЗIМОВЫЯ
РАНЫ
Зiмовыя вясна загоiць раны,
Душы зусiм не трэба халады,
Ёй першацвет на алычы жаданы,
Лiсточак на бярозе малады.
24.04.2001